در سال ۱۴۰۳ رانندگان جدید الورود اتوبوس و کامیون با ضریب ۱.۶۵ مبلغ ۳،۳۰۰،۰۰۰ و رانندگان سواری و مینی بوس ۲،۷۰۰،۰۰۰ هزار پرداخت می کنند، که باعث شده رانندگان از صندوق تامین اجتماعی به بیمه روستایی کوچ کنند.
در تاریخ ۱۳۷۹/۲/۱۸ با تصویب مجلس شورای اسلامی، با یک ماده واحده و 6 تبصره پرداخت حق بیمه توسط خود رانندگان با حمایت دولت که 10 درصد سهم دولت و ۱۷ درصد سهم راننده قانون و مصوب شد، و۱۳۸۰/۳/۲۸ هیئت دولت دکتر حسن حبیبی با دستور معاول اول رئیس جمهور دولت اجرایی شد، در تبصره ۳ این قانون به صراحت - کلیه شرکت ها و مؤسسات حمل و نقل بار و مسافر بین شهری مکلفند از تحویل کالا یا مسافر به راننده ای که فاقد دفترچه کار معتبر از سازمان حمل و نقل و پایانه های کشور می باشد خودداری نمایند. در صورتی که شرکت ها و مؤسسات مزبور بارنامه و یا صورت وضعیت مسافر جهت رانندگان فاقد دفترچه کار معتبر صادر نمایند برای بار اول مکلف به پرداخت معادل سه ماه حق بیمه یک راننده به ازای هر بارنامه و یا صورت وضعیت مسافر و در صورت تکرار مکلف به پرداخت معادل یک سال حق بیمه یک راننده به سازمان تأمین اجتماعی می باشند. سازمان تأمین اجتماعی حق بیمه مذکور را طبق ماده (۵۰) قانون تأمین اجتماعی مصوب ۱۳۵۴.۴.۳ از شرکت ها و مؤسسات صادر کننده بارنامه مطالبه و وصول می نماید